Πελματιαία απονευρωσίτιδα – Άκανθα πτέρνας

Πελματιαία απονευρωσίτιδα – Άκανθα πτέρνας

Η πελματιαία απονευρωσίτιδα αποτελεί μια επώδυνη φλεγμονώδη κατάσταση της πελματιαίας περιτονίας του άκρου πόδα, μιας πυκνής ινώδους ταινίας συνδετικού ιστού, η οποία εκφύεται από την πτέρνα και φτάνει μέχρι την περιοχή των δακτύλων.

Η πελματιαία απονεύρωση είναι το κεντρικό τμήμα της πελματιαίας περιτονίας, η οποία βρίσκεται συνεχώς υπό τάση ώστε να διατηρείται η ποδική καμάρα. Έτσι όταν η πελματιαία απονεύρωση είναι βραχυσμένη τότε έχουμε υψηλή ποδική καμάρα, ενώ αν είναι χαλαρή, έχουμε χαλαρή ποδική καμάρα (πλατυποδία). Σε περιπτώσεις υπέρχρησης, μικροτραυματισμών ή  επαναλαμβανόμενων βίαιων διατάσεων εμφανίζεται έντονος πόνος κάτω από την πτέρνα κυρίως κατά την φόρτιση του ποδιού, αδυναμία κινήσεων (δυσκαμψία) και χωλότητα στη βάδιση.

Επειδή θεωρείται σύνδρομο υπέρχρησης παρουσιάζεται πιο συχνά σε αθλητές, συγκεκριμένα σε δρομείς και άλτες. Αρνητικά συμβάλλουν όμως η παχυσαρκία, η ορθοστασία, ο υπερπρηνισμός, η έντονη καταπόνηση και τα ακατάλληλα υποδήματα. Αν τα συμπτώματα διατηρηθούν για αρκετό καιρό, τότε είναι πιθανό να σχηματιστεί  άκανθα πτέρνας στο σημείο πρόσφυσης της απονεύρωσης κάτω από την πτέρνα. Πρόκειται για μια οστέινη προεξοχή, η οποία προκαλεί έντονο πόνο και ερεθισμό στην περιοχή του ποδιού κυρίως στην όρθια στάση, την βάδιση και το τρέξιμο. Πρέπει να τονιστεί ότι  η άκανθα δεν είναι η αιτία της εμφάνισης της πελματιαίας απονευρωσίτιδας αλλά απότοκο αυτής.

Φυσικοθεραπεία

Σε αρχική φάση χρειάζεται ανάπαυση και διακοπή των δραστηριοτήτων που προκαλούν πόνο για να μειωθεί η φλεγμονή στην πάσχουσα περιοχή. Θετικά συμβάλλουν η παγοθεραπεία και η εφαρμογή ήπιων διατάσεων της πελματιαίας περιτονίας. Στην συνέχεια γίνεται υπέρηχος, (φωνοφόρεση), τοποθετούνται μαγνητικές πλάκες και διαθερμία  στο σημείο του πόνου, που επίσης συντελούν στην εξάλειψη της φλεγμονής και του πόνου.

Αφού υποχωρήσει η φλεγμονή, εφαρμόζονται κρουστικά κύματα και εγκάρσια μάλαξη με στόχο να διαλυθούν οι συμφύσεις που έχουν δημιουργηθεί στο σημείο του πόνου και στην συνέχεια να αναπλάται νέος ιστός.

Στο τέλος, εκτελούνται ασκήσεις ενδυνάμωσης του πρόσθιου κνημιαίου και γαστροκνήμιου, όπως επίσης ασκήσεις ισορροπίας για την βελτίωση της ιδιοδεκτικότητας και της βάδισης.